środa, 26 kwietnia 2017

Zawartość cukru w cukrze - czy i jak zdrowo jeść cukier?

Słowem wstępu

Podróże podróżami, ale czas poruszyć temat zdrowia. Święta za pasem, a na Wielkanocnym stole babki, mazurki, makowce - wszystko obficie polane lukrem, popijane słodzoną kawą. U mnie w domu odkąd pamiętam największą przyjemnością w święta były wypieki. W cieście cukru się nie liczy - ma ono po prostu być i cieszyć. I rzeczywiście by tak było, gdyby nie te wszystkie ostrzeżenia o nadużyciu cukru, o jego szkodliwości, o jego występowaniu w najdziwniejszych produktach spożywczych. Rzeczywiście, cała ta sprawa przeraża, ale czy do tego stopnia, aby zupełnie z cukru rezygnować?
Myślę, że nie. Wystarczy spożywać go z głową. Dlatego dzisiaj napiszę o tym, jak możemy się cukrami cieszyć - z konsekwencjami lub bez i jak rozróżnić, który jest "warciejszy" kupienia.


Biała śmierć - cukier buraczany


To właśnie ten, najczęściej spożywany przez nas rodzaj cukru, wytwarzany z buraków cukrowych, zyskał niedawno bardzo złą sławę. Nic dziwnego. Jest to w 99,8% czystej postaci sacharoza - węglowodan, związek glukozy i fruktozy. Dla uproszczenia możemy uznać, że cukier biały = sacharoza (znikome 0,2% cukru to minerały). Jego biały kolor zawdzięczany jest oddzieleniu od niego melasy, która inaczej nadawałaby cukrowi brązowy kolor i większą lepkość. To właśnie w rzeczonej melasie znajdują się wszystkie substancje odżywcze: żelazo, wapń, magnez czy potas. Bez niej cukier jest... no właśnie, czym? Popularnie nazywanymi "pustymi kaloriami": kaloryczność ma bowiem wysoką, ale poza energię nie wzbogaca organizmu w zupełnie nic.
Myślimy sobie w takim razie: ok, skoro już chcę, żeby moje jedzenie było słodkie, to niech chociaż oprócz kalorii daje jakieś składniki odżywcze. I wtedy myślimy o cukrze nierafinowanym. Proste - skoro oddzielenie melasy pozbawia cukier całej dobroci, to znaczy, że bez tego zabiegu nasz cukier jest przynajmniej trochę "odżywczy". Tutaj jednak czeka nas ogromne rozczarowanie. Wymienione przeze mnie A co z kalorycznością? Różnica jest niewielka: na 100g produktu, nierafinowany ma tylko 4 kcal więcej. W ten oto sposób doszliśmy do cukru brązowego.




Cukier brązowy, nierafinowany i trzcinowy - jedno i to samo?


Przyznaję bez bicia, że jeszcze kilka lat temu byłam pewna, że cukier brązowy i cukier trzcinowy to to samo. Nic bardziej mylnego. Cukier brązowy to potoczna nazwa cukru nierafinowanego - nieważne czy buraczanego czy trzcinowego. Jak wspomniałam wcześniej, brązowa barwa cukru bierze się z zawartości w nim melasy. Warto jednak przestrzec, że producenci nauczyli się już dawno przechytrzać klientów: zwykły, biały cukier (znowu: i buraczany, i trzcinowy), barwią na brązowo karmelem! My jednak, często nie czytając składu produktu, kupujemy ten "wartościowszy, brązowy cukier" przepłacając po stokroć.
Skoro już wiemy, że cukier brązowy nie równa się trzcinowy, weźmy ten ostatni pod lupę. Wiele się słyszy o tym, o ile jest lepszy, zdrowszy, fajniejszy. Czy tak jest naprawdę?
Cukier trzcinowy, oprócz tego, że do jego produkcji używana jest trzcina cukrowa, ma taki sam przebieg produkcji, co cukier biały, buraczany*

Brunatny syrop usuwany podczas wirowania to melasa. Mimo że zawiera ponad 50% sacharozy nie opłaca się jej dalej przetwarzać. Wykorzystywana jest głównie w gorzelniach. Proces pozyskiwania cukru z trzciny cukrowej wygląda bardzo podobnie. Może nieznacznie różnić się na etapie oczyszczania. Należy pamiętać, że używane w procesie rafinacji cukru substancje nie są dodawane do cukru, a jedynie służą do jego wydobycia z buraka. Otrzymany produkt to czysta sacharoza. (opis ze strony badania.net)


W wypadku cukru trzcinowego nierafinowanego, odpada etap rafinacji (nie usuwa się melasy), czym zatrzymuje się, zupełnie jak w wypadku cukru buraczanego nierafinowanego, wartościowe składniki: żelazo, wapń, fosfor, potas oraz magnez. Jednak, dokładnie jak w poprzednim przypadku, są to jedynie śladowe ilości. Skoro podstawą obu cukrów jest sacharoza, jedyna różnica może być w melasie. Nigdzie jednak nie znalazłam, a i prawdopodobnie nie udowodniono, aby w melasie trzciny cukrowej było więcej wartości niż w melasie z buraka. Dlatego na dzień dzisiejszy skłaniam się ku zdaniu, że różnicy po prostu nie ma (abstrahując oczywiście od wiadomej różnicy w smaku).

Wybierając cukier miejmy więc na uwadze, że niewiele zmieni, czy jest biały, czy brązowy, z buraka czy trzciny. Sacharozę i tak dostarczamy, a melasa wiele nie pomoże. Uratować nas może jedynie kontrolowanie ilości ;)


Cukier jest zły - czy to takie oczywiste?





Dużo piszę o sacharozie, a przecież w sumie nie jest takie jasne, skąd cała ta nagonka. Dlatego wyjaśnię teraz, o co chodzi.
Sacharoza - czyli po prostu rafinowany cukier - jest szkodliwa dla zdrowia w ilościach przekraczających: kobiety - ok. 200 kcal = 10 łyżeczek oraz mężczyźni - ok. 300 kcal = 15 łyżeczek dziennie. I nie chodzi tu tylko o cukier, którym słodzimy napoje, ale i o ten, który dodawany jest do kupowanej przez nas żywności lub zawarty w miodzie, syropach i sokach. Dla przykładu, jedna mała puszka koli ma aż 35 gramów cukru - czyli 7 łyżeczek. Jest to prawie całe dzienne spożycie cukru przez kobietę! A ile takich puszek jesteśmy w stanie wypić, nie licząc cukru, który zjemy potem w sałatce z sosem, jogurcie, zupie pomidorowej czy rogaliku? Ile szklanek wódki z colą pijemy średnio na każdej imprezie? A do tego dochodzą jeszcze wszystkie porcje lodów, ciastek i batoników!
A co takiego grozi nam, kiedy już przekroczymy zalecane dzienne spożycie? Lista jest długa i na pewno będę o tym jeszcze nie raz pisała. Ale w tej chwili, oprócz takich oczywistości jak uzależnienie, wymienię te najważniejsze następstwa:


  • do strawienia cukru organizm potrzebuje fosforu i wapnia; pobiera je najczęściej z naszych zębów i kości. Dodatkowo cukier zakwasza organizm. Aby odbudować równowagę kwasowo - zasadową, naruszane są "złoża" wapnia, magnezu i potasu, czyli jak wyżej, kości i zęby. Prowadzi to m. in. do osteoporozy i próchnicy,
  • powoduje poważne uszkodzenia serca, nadciśnienie tętnicze, cukrzycę. Prowadzi do rozwoju miażdżycy,
  • niszczy tkankę łączną, zabijając kolagen. Prowadzi to do osłabienia i zapalenia stawów, znacznego pogorszenia kondycji włosów czy skóry,
  • prowadzi do otyłości, a w gorszych przypadkach nawet do zawału,
  • zaburza zdolność białych krwinek do zwalczania drobnoustrojów, tym samym obniżając znacznie odporność organizmu. Stąd częste infekcje, alergie, skłonność do zachorowań,
  • jest pożywką dla drożdżaków, zamieszkujących jelito grube. Może prowadzić do ich przerostu - drożdżycy - która z kolei powoduje depresję, awitaminozę, spadek wydolności mózgu, pogorszenie wzroku, wypadanie włosów i wiele, wiele innych.

Jest to tylko część listy, a i tak jest tego sporo. Dlatego, zanim następnym razem sięgniesz po produkt ze sklepowej półki, zrób szybką kalkulację, ile cukru doda on do twojej diety :)



Podsumowanie


Post wyszedł mi dużo dłuższy niż oczekiwałam, a wiem, że nie wyczerpałam tematu nawet w połowie. Z pewnością niebawem napiszę kolejny artykuł o tym, jak można zastąpić cukier podczas gotowania, jaką rolę w odżywianiu ma miód i czym jest tajemniczy erytrytol. A tymczasem zawijam się z pisaniem i życzę wszystkim zdrowego podejścia do życia. Co do cukru - jeśli chodzi o mnie, to nie widzę różnicy w białym, brązowym czy trzcinowym. Sacharoza jest po prostu zbyt destrukcyjna dla mojego ciała, dlatego, jeśli już mam wybór, to wolę jej unikać.



*Cukier jest ekstrahowany z buraków za pomocą gorącej wody. Powstały w ten sposób gęsty sok musi zostać oczyszczony dzięki zastosowaniu mleka wapiennego (koloidalna zawiesina wodorotlenku wapnia). Zmiana pH roztworu powoduje strącenie części zanieczyszczeń. Pozostałe usuwane są przez wprowadzenie dwutlenku węgla. Rezultatem jest wytrącenie węglanu wapniowego wraz z pozostałymi zanieczyszczeniami, które następnie zostają odfiltrowane.Otrzymujemy w ten sposób żółtawy sok. Zagęszcza się go poprzez odparowywanie wody aż do rozpoczęcia krystalizacji. Następnie kryształy oddzielane są od reszty soku w wirówkach, myte i suszone. W ten sposób otrzymujemy gotowy produkt – cukier spożywczy. 

środa, 19 kwietnia 2017

Co ma wspólnego mnich z iPhonem i skąd u ludzi czarne zęby - czyli dzisiejsza Birma

Słowem wstępu

Do tej pory skupiałam się głównie na przedstawianiu zdrowej strony życia - czy to pod postacią własnoręcznie robionych kosmetyków, czy dietetycznych dań. Jednak niedawno doszłam do wniosku, że nie da się tak po prostu oddzielić zdrowia fizycznego od całej reszty. Liczy się przecież zdrowie psychiczne, zadowolenie z życia, sposób na przeżywanie i organizację czasu. To, w czym się spełniamy i co sprawia, że chcemy otwierać oczy i wyskakiwać z łóżka skoro świt.
Dla mnie są to między innymi podróże. Właśnie dlatego dzisiaj zamieszczam kilka najjaskrawszych obrazów z mojej ostatniej wycieczki do Azji, a konkretnie Mjanmy. Zatem... zapraszam do lektury :)



Birma nie dla Birmańczyków

Żeby zrozumieć lepiej, skąd biorą się pewne zachowania lub zwyczaje u danej nacji, warto cofnąć się wstecz o parę dekad. Poniżej postaram się krótko streścić najważniejsze zmiany historyczne, które pomogą nam wczuć się bardziej w sytuację kraju. Wcześniej sama miałam mgliste pojęcie o dokładnych wydarzeniach, jakie miały tam miejsce. Kiedy jednak rozmawiałam z ludźmi i czytałam książki, popadałam w coraz większe niedowierzanie i szok. Myślałam, że takie rzeczy na świecie dzieją się obecnie tylko w Korei Północnej. Cóż; w przypadku Birmy nie było i nie jest lekko.

Od roku 1826 Mjanma zaczęła stopniowo tracić niepodległość na rzecz Wielkiej Brytanii. Sześćdziesiąt lat później całkowicie przestała istnieć jako państwo, natomiast przekształciła się w prowincję Indii Brytyjskich. Podczas II Wojny Światowej kraj przeszedł do rąk Japończyków, by po kilku latach odzyskać niepodległość. Niestety, oznaczało to rozpoczęcie krwawej wojskowej dyktatury i całkowite odcięcie od świata zewnętrznego na prawie 26 lat. W ciągu tego czasu Mjanma stała się jednym z najbardziej izolowanych państw świata: obcokrajowcom zakazano wjazdów, a mieszkańcom - wyjazdu z państwa, zakazana była zachodnia muzyka, rozrywki, a nawet nauka języka angielskiego. Nastąpiła nacjonalizacja szkół, szpitali, prywatnych firm i przedsiębiorstw. Jako ścieżkę rozwoju obrano "centralizm demokratyczny" wg idei Lenina. Kolejne lata rządów wojskowych sprowadziły Birmę na skraj ruiny - z jednego z najbogatszych państw Azji stała się najbiedniejszym. 75% ludności znalazło się na granicy ubóstwa, podczas gdy pozostałości budżetu trwonione były przez armijne rodziny.
Całkowita władza wojskowej kliki trwała aż do 2012 (!) roku, kiedy po pierwszych wolnych wyborach wygrała partia demokratyczna. Znaczącym faktem jest jednak, że w aktualnej Konstytucji Birmy (z 2008 roku) widnieje szczególny zapis o uprzywilejowanym miejscu armii w rządzie, co pośrednio oznacza, że wciąż pozostaje ona organem decydującym o przyszłości i rozwoju kraju.
Zapytani o sytuację Birmańczycy niechętnie się wypowiadają, wydają się jednak być optymistycznie nastawieni do przyszłości swojego państwa.


Co ma mnich wspólnego z iPhonem?

Pytanie może być zaskakujące i nie - nie jest to zagadka ;) Jeszcze zanim Birma trafiła w ręce Brytyjczyków, była krajem świeckim. Tradycja buddyjska trwa tam już od setek lat. Mnisi theravady* otaczani są ogromnym szacunkiem i mają naprawdę dużą listę przywilejów. 
O najciekawszym z nich dowiedziałam się od Johna - właściciela wynajmowanego przeze mnie pokoju. Zaczęło się od tego, że schodząc rano na śniadanie natknęłam się na małą, ogoloną na łyso dziewczynkę (nie było to długie spotkanie, ponieważ spłoszona natychmiast uciekła). Zapytałam o nią Johna, myśląc, że to jego córka. Okazało się, że dziewczynka została przez jego rodzinę przygarnięta i pełni rolę pomocy domowej. Rzeczywiście, miałam szansę się później o tym przekonać: jedenastolatka robiła ręczne pranie dla rodziny, myła podłogi, naczynia, pomagała w ogrodzie. Zapytałam, czy to nie za wiele jak na takie dziecko, czym popełniłam chyba wielkie faux pas; ponoć jej sytuacja była naprawdę wyśmienita - dzieci w innych rodzinach były traktowane znacznie gorzej.
To jak się tam znalazła? Otóż, jak wytłumaczył mi gospodarz, w Birmie jest zwyczaj, że mnisi co jakiś czas udają się w podróż po najbiedniejszych wioskach i okolicach sprawdzić, jak ma się tamtejsza ludność. Często bywa, że dzieci z biednych domów traktowane są w bardzo zły sposób; często są zagładzane na śmierć lub pozostawiane w dżungli same sobie. Mnisi mają prawo zabrać ze sobą takie dzieci i, jeśli jest to chłopiec, przyłączyć do zakonu, a jeśli dziewczynka - poszukać dla niej domu zastępczego. Tak też stało się z ich nową "córką": została odebrana swoim rodzicom, którzy - używając dużego uproszczenia - nie troszczyli się o nią wystarczającą. Nanki, bo tak miała na imię, żyła z rodziną przy granicy Tajlandii z Birmą. Źródłem ich utrzymania była uprawa maku na opium. Niestety, co jest częste w tym "biznesie", oboje rodzice uzależnili się od opium, a każdą wypłatę oddawali właścicielom uprawy za miesięczną dawkę narkotyku. Oddawanie się nałogowi tak bardzo oderwało ich od rzeczywistości, że rola żywicielki rodziny spadła na Nanki. Często brała na plecy młodszego braciszka i przeczesywała okoliczne tereny w poszukiwaniu mniejszych zwierząt, jadalnych korzeni i owoców. Czasami dołączała się do nich matka. W momencie, kiedy do wioski przybyli mnisi, dziewczynka była w opłakanym stanie: w podartych ubraniach, potarganych włosach, fizycznie zatrzymana na poziomie rozwoju pięciolatki, mimo, że miała o trzy lata więcej. Kiedy ją znaleziono, nie wiadomo było, jakiej jest płci, a z powodu jej niecywilizowanego zachowania nazwano ją "Mawgli". Długo nikt nie chciał przygarnąć jej pod swój dach, ponieważ była zbyt wychudzona i dzika; rodziny nie miałyby z niej pożytku w domu i na roli. W końcu starszy mnich zwrócił się do Johna z prośbą o zaadoptowanie dziecka.
Tak jak wspomniałam wcześniej, mnich w Birmie otaczany jest niemal boską czcią. Mnichowi ustępuje się miejsca w autobusie, mnich często nie płaci za kupowane jedzenie (podarowanie czegoś mnichowi "napędza" dobrą karmę). I tak dalej, i tak dalej. Jako Europejczycy, przyzwyczajeni jesteśmy do postrzegania buddyzmu jako pięknego i czystego wyznania, a członków zakonu jako "istoty ponad". Szczególnie przez kilka ostatnich lat zapanowała ciekawa moda na buddyzm i dążenie do "osiągnięcia levelu Mnich Buddyjski". I byłoby cudownie, gdyby rzeczywiście było tak różowo.
Podróżując po Birmie nabrałam przekonania, że mnich jest tutaj bardziej szanowaną, ale przede wszystkim dobrze usytuowaną materialnie, uprzywilejowaną jednostką - raczej niż rolą w wyznaniu. Zaczęło się od tego, że co i rusz mijałam mnichów uzbrojonych w fantastyczne, profesjonalne aparaty fotograficzne; cykali zdjęcia każdego zabytku, przechadzając leniwym krokiem. W ich postawie czuć było ogromną dumę i poczucie wyższości, co było dla mnie osobiście szokiem, bo w moim wyobrażeniu mnich był uosobieniem pokory i oddalenia od ego.



Mnisi byli wszędzie, tam gdzie byli turyści. Podróżowali po świętych miejscach nieraz grupami, a częściej w kilkoro lub w pojedynkę. I tu kolejne zaskoczenie - większość z nich zazwyczaj paliła papierosy. Pamiętam, że kiedyś na wykładach z buddyzmu podczas studiów wszyscy śmialiśmy się z tego, że mnichom nie wolno "leżeć wygodnie". Oczywiście - co już wydawało się normalne - nie wolno im było też spożywać żadnych substancji odurzających ani nic, co wywołuje uzależnienie. No to o co chodzi? 
Po jakimś czasie pobytu w Birmie nie byłam już zdziwiona, kiedy widziałam, jak w autobusie mnich bajerował młodą Brytyjkę, pokazując przy tym zdjęcia na telefonie. Ostatecznie już przestałam w ogóle na to zwracać uwagę, kiedy wybrałam się obejrzeć zachód słońca w Bagan. Tuż przede mną siadł mnich z nowym iPhonem 6, nastawił aparat na selfie i ustawił tak, żeby oprócz jego twarzy uchwycić też kawałek mnie. Doszłam do wniosku, że od tej pory mnisi są najbardziej znielubioną przeze mnie grupą społeczną.


Skąd u ludzi czarne zęby?

No właśnie - skąd? :) Chodząc ulicami birmańskich miast co chwilę spotyka się przechodnia, obdarowującego nas promiennym czarnym (lub czerwonym) uśmiechem. Czerwone usta, czerwone zęby. I jeszcze co chwilę spluwają czerwoną śliną na ziemię, przez co birmańskie ulice roją się od zaschniętych brunatnych plam. 
Przyczyną jest betel. Birmańczycy (choć nie tylko oni) od wielu pokoleń upodobali sobie tę używkę; według nich jest orzeźwiająca, niweluje głód, daje kopa - przez co pozwala dłużej pracować - i wywołuje lekkie podniecenie. A z czym to się je?


Liście pieprzu żuwnego (ang. betel) smarowane są białą mazią z daleka wyglądającą jak klej a w rzeczywistości będącą mlekiem wapiennym. Do tego dodawane są pokruszone nasiona palmy areki (ang. betel nuts) oraz "smakowe" dodatki: przyprawy korzenne, cukier, tytoń, syropy owocowe.
Liść po zawinięciu wsadza się do buzi i żuje, a kiedy zostanie już wyżuty do cna, zastępuje nowym ;)
Niestety, jak każda używka, betel również ma działanie uboczne. Jak pisałam wcześniej, żucie liści barwi ślinę, dziąsła i zęby - przy czym zęby najpierw na ciemnoczerwono a z czasem na czarno. Poza tym, ma dodatkowo zwiększać zachorowalność na raka oraz powodować sztywnienie szczęk. Na szczęście są i dobre strony: betel jest tak toksyczny, że zabija bakterie i pasożyty w układzie pokarmowym, jednocześnie go odkażając. 
Stoiska pokryte dużymi sercowatymi liśćmi i białą mazią były tym, na co najczęściej natykałam się podczas całej podróży. Niekiedy stały oddalone od siebie jedynie o kilka metrów.
Patrząc na szereg pobudzająco-kojących działań betelu, jego  dostępność i niską cenę, nic dziwnego, że zażywa ją prawie każdy. Nie dziwi mnie też to, że jest czwartą najpopularniejszą używką zaraz za alkoholem, kawą i nikotyną. Chociaż nie ukrywam, że do wyjazdu nie miałam nawet pojęcia o jej istnieniu.


Kraj uśmiechu

Wybierając się do Birmy miałam na uwadze, że jest to państwo, które dopiero co odzyskało jako-taką wolność: powoli zaczyna się otwierać na turystów i ogólny rozwój. Wiele rzeczy mnie szokowało, a wiele było zaskakująco zwyczajnych. Jest jednak jedna, konkretna rzecz, która wywarła na mnie naprawdę ogromne wrażenie: ludzie. Nigdzie na świecie nie spotkałam osób tak serdecznych, skromnych i potrafiących cieszyć się życiem. Oczywiście, nie znaczy to, że uważam Polaków czy Norwegów za zgorzkniałych sztywniaków. Jednak nie na co dzień widzę na naszych ulicach tańczących i śpiewających - tak po prostu - przechodniów. Może jest to efektem ich historii, może reakcją na ciężkie warunki, a może następstwem betelowego ożywienia. W każdym razie, wzięłam to sobie do serca i postanowiłam za ich przykładem częściej okazywać radość z życia.

*theravada -  najdłużej istniejąca szkoła buddyzmu, która nauczać ma autentycznych przykazań Buddy Śakjamuniego. Szkoła ta uważana jest za bardzo konserwatywną, ortodoksyjną i radykalną; nie uznaje drogi mahajany (najbardziej rozpowszechniona na zachodzie, wyewoluowała z niej szkoła zen), która według nich zbyt oddaliła się od oryginalnej myśli i nie przestrzega dokładnie wszystkich przykazań Buddy.

sobota, 8 kwietnia 2017

Beautiful with Thanaka - czyli magiczny proszek z Birmy albo skąd u Birmanek taka piękna cera

Kochani!
Już od jakiegoś czasu nie dzieliłam się z Wami żadnymi wieściami jedzeniowymi czy też kosmetycznymi, z którego to powodu jest mi naprawdę przykro. Jednak moja nieobecność tutaj - spędzona między innymi na podróżach po Azji - zaowocowała całym mnóstwem pomysłów i spostrzeżeń na temat szczęśliwego, naturalnego życia... i nie tylko ;)


Birmański sposób na piękno

Jednym z takich spostrzeżeń był dziwny biały krem (maseczka? proszek?), który Birmanki nosiły na twarzach, a czasem nawet szyjach i ramionach.


Zastanawiało mnie oczywiście, co takiego jest w tym specyfiku, że kobiety (ale i wielu chłopców) noszą go bez przerwy, a co więcej traktują go jako jakiś rodzaj upiększającego kosmetyku. Przyzwyczajona do bardziej "europejskiego" kanonu piękna i zwyczajów, trochę byłam zdziwiona, że nie zmywa się go przed wyjściem z domu, a wręcz odwrotnie. Jakoś nie mogłam sobie wyobrazić, żeby gdzie indziej kobiety tak ochoczo hasały z żółto-białymi maseczkami na twarzach, dlatego natychmiast postanowiłam dowiedzieć się od miejscowych, o co tutaj chodzi.

W ten właśnie sposób dowiedziałam się o cudownej Tanace albo tłumacząc dokładniej - o proszku z drzewa Thanaka. Bo jest to właśnie proszek i pozyskuje się go, ucierając korę, drewno lub korzenie drzewa z wodą. Robi się to na specjalnych ceramicznych płytach, wydrążonych wokół, tak by nadmiar wody był odprowadzany. Co ciekawe, ponoć jest to tradycją już od ponad 2000 lat ... i nie wygląda na to, by coś miało się szybko zmienić ;)

No dobrze, ale co dalej? 
Okazuje się, że nakładana na skórę tanaka spełnia naprawdę wiele funkcji (spośród nich najważniejsza jest oczywiście funkcja obyczajowa). Między innymi, jest to naturalny filtr przeciwsłoneczny. Oprócz tego, chroni cerę przed pyłem i brudem, ale co najważniejsze: dzięki niej cera nie przetłuszcza się (minimalizuje wydzielanie się sebum), za to zostaje przez cały dzień miękka, świeża, gładka i ... pachnąca. Pachnąca - ponieważ naturalny zapach tego mazidła jest bardzo zbliżony do zapachu drzewa sandałowego. Czasami do różnych wersji zapachowych dodawane są jeszcze inne olejki, jednak moim zdaniem jest to w zupełności zbędne.
Bardzo zainteresowała mnie cała ta sprawa z kosmetykiem, dlatego zapytałam jedną z lokalnych Birmanek, co jej daje nakładanie tanaki. Odpowiedziała, że dzięki niej czuje się atrakcyjniejsza: odpowiednio nałożona, na przykład na kształt liści na policzkach, podkreśla rysy twarzy. Poza tym - powiedziała - jej mama nakładała tanakę przez całe życie i jej cera jest teraz dużo młodsza i zdrowsza niż jej samej. Ona oczywiście też używa proszku, ale często jej się nie chce. Poza tym, ostatnio modne zachodnie kosmetyki sprawiły, że woli czasami użyć kremu znanej marki.

Muszę przyznać, że historia o pięknej, promiennej cerze, która w tak gorącym klimacie nie będzie się przetłuszczała, zupełnie mnie kupiła. Tak, że i ja kupiłam później małe pudełeczko na próbę, a następnego dnia wymalowałam sobie całe policzki.


Kiedy teraz sobie przypomnę, jaką wywołało to reakcję, myślę, że nie było lepszego sposobu, aby zyskać sobie sympatię zwykle zdystansowanych i nieśmiałych Birmańczyków. Gdziekolwiek nie poszłam, towarzyszyły mi szczere uśmiechy i nieśmiałe okrzyki: "Beautiful with thanaka!". Co chwilę zatrzymywana byłam przez kogoś, kto tylko chciał mnie poklepać po ramieniu, pokazać na moje policzki i unieść kciuk w górę. Czułam, że ludzie traktują mnie z miejsca bardziej otwarcie i serdecznie; w ich oczach widać było autentyczną radość na widok, że podziela się ich tradycję.
A co do uczucia - wieczorem, bo pełnym wrażeń, męczącym dniu, przepełnionym wędrówkami po ruchliwych, zatłoczonych ulicach, miałam okazję na własnej skórze doświadczyć cudownego działania kremu. Po zmyciu jego resztek z twarzy, moja cera była jakby odświeżona, a w dotyku była miękka jak po naprawdę długim zabiegu spa. Różnicę było widać nawet po spojrzeniu w lustro - twarz nie była, jak zwykle po tak męczącym dniu, szara i z widocznymi niedoskonałościami. Zamiast tego była pełna blasku, widocznie gładka i czysta. 
Słowem - istna cud-maseczka!
Po tym eksperymentalnym dniu tak pokochałam tanakę, że więcej nie rozstałam się z nią na krok. Ze swojej wyprawy przywiozłam do Europy cztery opakowania - mam nadzieję, że wystarczy do następnej podróży! 
A dziwne spojrzenia przechodniów mnie nie peszą. Oni przecież nie wiedzą, jaką cudowność noszę na twarzy ;)